Powstanie prywatnego archiwum, tworzonego przez prof. dr hab. Barbarę Fatygę od końca lat osiemdziesiątych, wiązało się bezpośrednio z jej pracą w Instytucie Badań Problemów Młodzieży. Fatyga, wówczas młoda badaczka zajmująca się koncepcjami stylów życia i teorią kultury, trafiła do tego resortowego instytutu, podlegającego pod Komitet Młodzieży i Kultury Fizycznej w 1986 roku. Opracowywała tam początkowo pamiętniki młodych rolników. W 1988 zaczęła gromadzić szerszą wiedzę na temat młodzieży na potrzeby podstolika do spraw młodzieży przy Okrągłym Stole. Z prośbą taką zwrócili się do niej i Jadwigi Siemaszko Jakub Wygnański i prof. Paweł Czartoryski. Wkrótce podjęła własne, rozległe badania kultury młodzieżowej, kontynuowane w następnym roku. Podobne projekty prowadzone były w IBPM już wcześniej (m.in. przez Roberta Lipkę i Grzegorza Nowackiego). Młodzież była w latach osiemdziesiątych gorącym tematem, a druga połowa dekady to prawdziwa erupcja grup i ruchów młodzieżowych, uczniowskich, studenckich i barwnych subkultur. Również paniki moralnej związanej z niecodziennymi zachowaniami młodzieży. Częścią badań były seminaria, na które zapraszani byli przedstawiciele organizacji i subkultur młodzieżowych.
Instytut Badań Problemów Młodzieży łączył w szeregach swoich pracowników dwie grupy: dygnitarzy partyjnych i wojskowych, którzy znajdowali tam wygodne stanowiska, oraz socjologów, psychologów i innych badaczy, którzy mieli swobodą prowadzenia badań bez ograniczeń teoretycznych ani metodologicznych. Było to możliwe ponieważ rządzącym potrzebna była rzetelna wiedza o stanie młodzieży w Polsce. Co więcej, w tej drugiej grupie trafiały się czasem osoby niepokorne, które z powodów politycznych nie mogły znaleźć zatrudnienia na uczelniach. Mimo tych różnic, gdy w 1989 roku, wraz z transformacją ustrojową, dalszy byt IBPM stanął pod znakiem zapytania, obie grupy czynnie współdziałały na rzecz jego uratowania. W gronie najbardziej aktywnych osób znalazły się, oprócz Fatygi, Małgorzata Adamska i Andrzej Andruszkiewicz. Rozważano m.in. założenie fundacji. W końcu udało się jednak powołać, w 1991 roku, Ośrodek Badań Młodzieży. Znalazło w nim zatrudnienie wielu byłych pracowników zlikwidowanego pół roku wcześniej IBPM. Do powstania OBM, oprócz już wymienionych, przyczynił się walnie Wygnański, a także profesorowie Instytutu Stosowanych Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego: Hanna Świda-Ziemba i Jacek Kurczewski (OBM utworzono właśnie w ramach ISNS UW). Pozwoliło to po dwóch latach przerwy podjąć zawieszone projekty badawcze.
Uruchomiona w 1992 roku na studiach dziennych ISNS UW specjalizacja „Antropologia współczesności – animacja działań lokalnych” pozwoliła Fatydze, współtwórczyni tej ścieżki i wówczas już kierowniczce OBM, na intensyfikację badań kultury młodzieżowej. Nieocenioną pomocą służyli studenci, z których wielu było członkami różnych subkultur. Ich wiedza i kontakty pozwoliły Fatydze błyskawicznie wejść w środowiska skinheadowskie, punkowe, anarchistyczne, metalowe itd. Szczególnie przysłużyli się badaniom Tomasz Karoń, Przemysław Zieliński i Marek Rau. Blisko dziesięcioletnie badania odbywały się bez pieniędzy, wspólnym wysiłkiem Fatygi, jej studentów i współpracowników.
Ze względu na specyfikę projektu badawczego, zgromadzone w archiwum materiały można podzielić na trzy kategorie. Po pierwsze, archiwum zawiera nagrania i transkrypcje narracyjnych wywiadów biograficznych (ta technika prowadzenia wywiadu stanowiła podstawową metodę badawczą). Po drugie, w archiwum znajdują się tysiące młodzieżowych zinów, ulotek, znaczków, kaset i innych obiektów, przede wszystkim druków ulotnych. Gromadzone były one przez Fatygę i jej współpracowników niezależnie od różnic estetycznych i ideologicznych między poszczególnymi grupami młodzieży. Po trzecie, archiwum zawiera dokumentację dyskursu prasowego i innych publikacji dotyczących młodzieży.
Choć materiały zbierane były głównie w latach dziewięćdziesiątych, to wiele z nich pochodzi z poprzedniej dekady i jej dotyczy. Książka Dzicy z naszej ulicy. Antropologia kultury młodzieżowej z 1999 roku, stanowiąca rozprawę habilitacyjną Fatygi, podsumowywała badania. Po jej wydaniu przyrost materiałów w archiwum znacznie zmalał, choć byli studenci Fatygi jeszcze długo później dostarczali jej kolejne obiekty do archiwum.
Archiwum znajduje się w gabinecie prof. Fatygi w ISNS UW. Wymaga uporządkowania, a w przyszłości zapewne digitalizacji, ze względu na unikalność i podatność na fizyczne zniszczenie niektórych obiektów. Stanowi wyjątkowe źródło wiedzy na temat generacji – wedle opinii badaczki – pozostawionej samej sobie. Młodych ludzi, którzy, nie znajdując opieki ani zainteresowania ze strony starszych pokoleń, zaczęli wychowywać sami siebie i rozwijać formy samokształceniowe.
